က်ေနာ္က homeless ထက္ပိုနံတယ္ တကယ့္ခ်ီးထုပ္

အေမရိကကိုအေၿခခ်ကာစကအၿဖစ္အပ်က္ေလးတခုကိုမွ်ေဝႀကည့္ခ်င္တယ္။အေမရိကမွာေနမယ္ဆိုေတာ့ထံုးစံအတိုင္း
အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ၿပႆနာကတက္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
ေတာ္လွန္ေရးကိုသစၥာေဖာက္ထြက္ေၿပးသြားတဲ့ေကာင္၊ ---ဘာညာေပါ့- (အလံနီေတြကိုအမ်ားႀကီးေတြ႔ဘူးေတာ့ရဲရဲရင့္ရင့္ေၿပာ၊စကားလံုးေတြကိုအေတာင့္လိုက္ရြတ္တဲ့ေကာင္ေတြကိုသိတ္ရင္မခုန္ခဲ့ပါဘူး)
ႏိုင္ငံၿခားေရးဝန္ႀကီးဦးဝင္းေအာင္ကိုက်ေနာ္တို႔နယူးေယာက္ကလူေတြနဲ႔သြားဆဲဆႏၵၿပၿပီးအၿပန္ညမွာက်ေနာ့ရဲ႕အဖြဲ႔က
က်ေနာ့္ကိုၿပန္မလာတဲ့အတြက္ဆိုၿပီးထုတ္လိုက္တယ္။

စိတ္ထဲမွာလြတ္လပ္သြားသလိုခံစားရတယ္ထင္တာပဲ။ သူတို႔နဲ႔က်ေနာ္ကထိုင္းမွာေနတံုးကလည္းနီးစပ္တာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ကသူတို႔ဘာသာလူစုၿပီးေနတယ္။
က်ေနာ္ကလည္းက်ေနာ့ဘာသာ လပ္ဗ္ဖရားအိုေစ်းႀကီးထဲသြားထိုင္စာဖတ္ရုပ္ရွင္ႀကည့္ေနၿဖစ္တာ။
တကယ္ေတာ့့ တစိမ္းနယ္ထဲမွာတေယာက္တည္းေနထုိင္ရွင္သန္ရဲခဲ့တာခုမွမဟုတ္ဘူး။
ဝရမ္းေၿပးကာလေတြကတည္းကက်င့္သားရေနၿပီ။ထိုင္းထြက္လာတံုးကလည္းသိတ္ၿပီးေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာမဟုတ္ေတာ့
ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတာေတြကထင္တာထက္ေကာင္းေနတဲ့အတြက္ကိုယ့္ကံႀကမၼာကိုေက်းဇူးတင္ေနမိတာအမွန္ပဲ။
( အခန္႔မသင့္ရင္အသတ္ခံရမဲ့ေနရာကိုး)။

ထားေတာ့-အေမရိကကိုအေၿခခ်ၿပီးမႀကာခင္မွာပဲ က်ေနာ္စားေသာက္ဆိုင္တခုမွာအလုပ္လုပ္တယ္။
နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ထဲက ကိုရီးယားစားေသာက္ဆိုင္တခုမွာပါ။ ကိုရီးယားစားေသာက္ဆိုင္ဆိုေပမဲ့ဂ်ပန္ဆူရီွးေရာင္းတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ပိတ္မွၿပန္ရတာဆိုေတာ့က်ေနာ့အိမ္ၿပန္ခ်ိန္ကမနက္(၂း၀၀) ထိုးခါနီးၿပီ။
က်ေနာ္ေနတဲ့ကြင္းစ္ထဲကအိမ္ေလးကိုၿပန္ဖို႔ရထား(၇)ကိုစီးရတယ္။
နံပါတ္(၇)ရထားဆိုတာကစစ္ႀကီးအတြင္းကတည္းကဘယ္တံုးကမွမရပ္ခဲ့တဲ့ရထား။ နယူးေရာက္ၿမိဳ႔ကလည္းဘယ္တံုးကမွမအိပ္တဲ့ၿမိဳ႕ႀကီးဆိုေတာ့က်ေနာ္လည္းညေတြမွာသိတ္မအိပ္ၿဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခုအေႀကာင္းအရာကက်ေနာ့္ရဲ႕အဓိကဇာတ္လမ္းကိုေၿပာဖို႔တြန္းအားေပးတဲ့အရာၿဖစ္မယ္။

စားေသာက္ဆိုင္မွာအလုပ္လုပ္ၿပီးအခ်ိန္မေတာ္မွၿပန္ရေလ့ရိွတဲ့နယူးေယာက္ေရာက္ေနတဲ့အာရွသားေတြမွာ သနားစရာေကာင္းတဲ့
ၿပင္ဆင္မႈတခုလုပ္ရတယ္။ အဲ့ဒါက လခထုတ္တဲ့ေန႔ဆို ရတဲ့ေငြအားလံုးနီးပါးကိုကိုယ့္ရဲ႕ေၿခအိပ္ေအာက္မွာဖြက္ၿပီးယူရတယ္။
ေဒၚလာ(၅-၁၀) ေလာက္ကိုသာေဘာင္းဘီအိပ္ထဲထဲ့ထားရတယ္။ လုယက္တိုက္ခိုက္မဲ့သူ လာရင္အဲ့ဒီ ေဒၚလာ(၅-၁၀) ေလာက္ကို
အသာတႀကည္သာေပးလိုက္။ သူတို႔ကလည္းဘယ္ေလာက္ဘယ္မွ်ေတာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ သူရဲေကာင္းလုပ္တဲ့စိတ္ကူးနဲ႔သြားမခုခံနဲ႔။ သူတို႔ဘဝေတြကအိမ္ေၿခမဲ့ေတြ။ သူတို႔နဲ႔ဘဝကိုလဲဖို႔ဆိုတာမတန္ပါဘူး။ ဒါေတြကက်ေနာ္တို႔ႀကံဳေတြ႔ေနက်ညေတြ။
ၿဖစ္ရပ္တခုကေတာ့က်ေနာ့ကိုစိတ္အေႏွာင့္အရွက္ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အဲ့ဒါကလည္း(၇) ရထားေပၚမွာပဲၿဖစ္ေနတာ။
ဒီလို---
က်ေနာ္တို႔(၇) ရထားေပၚေရာက္လို႔ေနရာယူထုိင္၊ အိပ္ငိုက္ၿပီးေမွးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအာက္သိုးသိုးခ်ဥ္ဆိုးဆိုးအနံ႔တခုရတယ္။ အနံ႔ကဆိုးဆိုးဝါးဝါးကိုလိမ့္ဝင္လာတာ။ အားလံုးလန္႔ႏိုးလာ၊ တခ်ိဳ႕ကႏွာေခါင္းပိတ္ၿပီးမ်က္လုံးဖြင့္ႀကည့္လိုက္ေတာ့အိမ္ေၿခမဲ့တဲ့
လူတေယာက္က မွတ္တိုင္တခုကေနတက္လာတယ္။ လူေတြလည္းအနံ႔မခံႏိုင္ေတာ့ တၿခားတြဲကိုေရြ႕ေပးရတယ္။
အဲ့ဒီလူက လူေတြအားလံုးကိုလက္ညွိဳးထိုးၿပီးတဟားဟားနဲ႔အူလႈိက္သဲလိႈက္ရယ္ေမာက်န္ခဲ့တယ္။
အဲ့သလိုၿဖစ္ရပ္ကတရက္လည္းမဟုတ္၊ ၂ ရက္၊ ၃ ရက္လည္းမဟုတ္ခဏခဏၿဖစ္ေနတယ္။
အလုပ္ၿပန္လို႔ရထားေပၚတက္မိရင္ “ဒုကၡပဲ ဒီေကာင္ႀကီးနဲ႔ေတြ႔အံုးမွာလားမသိဘူး” လို႔ေတြးေနရတယ္။
တရက္က်ေတာ့ ရထားေပၚမွာအိပ္ငိုက္ေနရင္းလူကအရမ္းပင္ပန္းေနတယ္ဆိုတာသိလိုက္တယ္။ မလႈပ္ခ်င္ဘူးၿဖစ္ေနတယ္။ ထံုးစံအတိုင္းသေကာင့္သားေရာက္လာတဲ့အန႔ံက ဆိုးဆိုးဝါးဝါးရလိုက္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္းလူေတြတၿခားတြဲကိုထြက္ေၿပးသြားႀကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့မလႈပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အန္ခ်င္တဲ့စိတ္ကုိေအာင့္ထားၿပီးဆက္ထိုင္ေနမိတယ္။ အိမ္မဲ့ယာမဲ့လူႀကီးကလည္းအဲ့ဒီေန႔ကေတာ့မရယ္ေမာဘူး။
က်ေနာ့္ကိုစိမ္းစိမ္းႀကီးမေက်မနပ္ႀကည့္ေနတယ္။ တြဲေစာင့္ကလည္းက်ေနာ့ကိုတခ်က္ႀကည့္ၿပီးသူရဲ႕ဝက္ၿခံလုိတခါးကိုပိတ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္းတထိတ္ထိတ္ပဲ။ ဒီေကာင္ႀကီးငါ့ကိုမ်ားအႏၲရာယ္ၿပဳမလားလို႔ေတြးရင္းလိုက္လာခဲ့မိတယ္။ လမ္းတဝက္မွာသူကဆင္းသြားတယ္။ အမွန္ကသူကေနာက္တတြဲေၿပာင္းသြားမယ္။ သူတက္လာလို႔လူေတြေရြ႕သြားတာကိုၿမင္ရင္သူကအူလႈိက္သဲလႈိက္ဟာသလုပ္သေဘာက်အံုးမွာ။
က်ေနာ္က အရင္ညကႀကံဳခဲ့တဲ့အၿဖစ္အပ်က္ကိုေၿပာၿပတယ္။
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကသေဘာမတူဘူး။ ႏွာေခါင္းရႈံ႕တယ္။
သူတို႔အဲ့ဒီအနံ႔ကိုမခံႏိုင္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္နဲ႔အလုပ္အတူလုပ္တဲ့ ကိုရီးယားေကာင္ေလးကစိတ္ဝင္စားတယ္။ သူကလည္းေပေတေတကပ္တပ္တပ္ေကာင္ပဲ။ ေခါင္းမာတယ္။
ေနာက္ေန႔ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္… (၇) ရထားေပၚမွာထံုးစံအတိုင္း
က်ေနာ္ရယ္၊ တြဲေစာင့္ရယ္၊ အနံ႔ဆိုးဆိုးလူႀကီးရယ္….အဲ့ ေနာက္တေယာက္တိုးလာတယ္။
မႈန္ေတေတကပ္တပ္တပ္ကိုရီးယားေကာင္ေလးရယ္။
ရထားေပၚမွာစိတ္အညစ္ဆံုးေကာင္ကအိမ္ေၿခမဲ့လူႀကီးၿဖစ္လာတယ္ထင္တယ္။သူကေတာ္ေတာ္ေလးမေက်မနပ္ၿဖစ္ေနတယ္။ ဘာလို႔ဒီေကာင္ေတြထြက္မေၿပးတာလဲေပါ့။ ကြက္ႀကည့္ကြက္ႀကည့္လုပ္ၿပီးပါးစပ္ကတစံုတရာေရရြတ္ေနတယ္။ အနံ႔ေတြဆိုးဆိုးဝါးဝါးရေနေပမဲ့က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာဘာရယ္လို႔မဟုတ္ဘူး။ ရယ္ခ်င္ေနတယ္။ သူမ်ားကိုစိတ္အေႏွာင့္အရွက္ၿဖစ္ေအာင္လုပ္တဲ့လူ၊ခုေတာ့သူစိတ္အေႏွာင့္အရွက္ၿဖစ္ေနၿပီဆိုတာကိုေတြးမိလို႔ပါ။ ကိုရီးယားေကာင္ေလးကလည္းသူ႔ဘာသာဘာမွမၿဖစ္သလို Walkman ကက္ဆက္ေလးနဲ႔သီခ်င္းေတြနားေထာင္ေနတယ္။ က်ေနာ့ကိုတခ်က္တခ်က္ၿပံဳးၿပေနတယ္။ အိမ္ေၿခမဲ့လူႀကီးကလည္းက်ေနာ္တို႔ကိုစိမ္းစိမး္ႀကီးမေက်မနပ္ႀကည့္ေနတယ္။ ေနာက္မႀကာဘူး။မွတ္တိုင္(၂)ခုေက်ာ္ေတာ့သူဆင္းသြားတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာက်ေနာ္တို႔ကလည္း
ထံုးစံအတိုင္းအိမ္ၿပန္ဖို႔(၇) ရထားေပၚတက္တယ္။သန္းေခါင္ေက်ာ္ ရထားေပၚမွာငိုက္ေနတယ္။ တခ်က္တခ်က္ေတာ့တံခါးဖြင့္ရင္အနံ႔ဆိုးဆိုးေတြရေပမဲ့အဲ့ဒီလူႀကီးကိုမေတြ႔ရေတာ့ဘူး။သူကတခါတေလတံခါးဖြင့္ၿပီး
ကူးလာမလိုလိုလုပ္ၿပီးမွမ်က္ေမွာင္ႀကီးက်ဳပ္လို႔တံခါးကိုဝုန္းကနဲၿပန္ပိတ္လွည့္ၿပန္သြားတယ္။သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ေနာက္တယ္။
“သူ႔ထက္နံတဲ့ေကာင္ေတြရထားေပၚပါလာေတာ့သူလည္းေၿပးရတာေပါ့ကြာ”တဲ့။ ဒါလည္းၿဖစ္ႏိုင္တာပဲ။
ႏုိင္ငံေရးလုပ္တဲ့အခါ က်ေနာ္အဲ့ဒီအၿဖစ္အပ်က္ေလးကိုသြားသတိယတယ္။
အန႔ံဆိုးေတြ၊ စိတ္ပ်က္စရာေတြေတြ႔တိုင္းေၿပာင္းေရြ႕ေနႀကတဲ့လူေတြကိုက်ေနာ္ေၿပာခ်င္တာေလးရိွတယ္။
ကိုယ့္အိပ္မက္ေတြကိုသာယံုႀကည္ေစခ်င္တယ္။
အထဲမွာသူငယ္ခ်င္းေတြလြတ္ေၿမာက္ေစဖို႔ တခါတေလက်ေနာ္တို႔အနံ႔အသက္ေတြကိုလည္းအားတင္းရႈရႈိက္ေနရအံုးမယ္။ တခုေတာ့ခြင့္လႊတ္ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ေၿပာသလို
က်ေနာ္ကအိမ္ေၿခမဲ့လူႀကီးထက္ပိုနံေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့
့သည္းညီးခံႀကေပါ့။ ခ်မ္းေၿမ႕ႀကပါေစ။

ေအာင္မိုးဝင္း